Hoe serieus wil je de wereld nemen?

In de nieuwste uitgave van één van Kenneth Wapnicks Cursus-workshops, ditmaal getiteld “Strengthening the Mind’s Immune System”, gaat hij ondermeer in op wat het betekent om vooruitgang te boeken in Jezus’ leerplan voor blijvende Innerlijke Vrede. Veel Cursusstudenten zijn onbewust voortdurend bezig met het bevechten van hun ego, hoe onopgemerkt ook. Omdat we onszelf nog zo identificeren met onze eigen unieke autonome persoonlijkheid, denken we dat het ego werkelijk is (anders zouden wij zelf immers niet bestaan…!) en dat het hard werken is om dat ego ‘onder de duim te krijgen’. Toch verzekert Jezus ons dat wij vanuit onszelf niets hoeven te doen (T18.VII); sterker nog, dat wij ons pad naar onze eigen verlossing (of verlichting) niet kúnnen overzien, en dat dat ook niet hoeft (H10.2). Maar wat betekent “voortgang boeken” volgens Jezus dan wel?

Kenneth stelt dat we maar één ding elke dag zouden moeten oefenen: zonder oordeel kijken naar wat we denken en doen. “Zonder oordeel” wil zeggen: boven het slagveld (T23.IV). Je slaat jezelf gade van een afstandje. Je beziet hoe je boos wordt op het weer. Je beziet hoe je teleurgesteld raakt over je financiën. Je beziet hoe bezorgd je wordt om mogelijke ziektes. Je ziet hoe je over alles en iedereen een mening hebt gedurende de dag. Zodra je naar al deze dingen kunt kijken zonder oordeel, dan kun je – telkens weer – een betere keuze maken, dat wil zeggen, een liefdevoller interpretatie kiezen van wat je ziet. De denkgeest als observator is dus tegelijk de denkgeest als keuzemaker. Zodra ik als observator zie dat mijn negatieve interpretaties mij geen innerlijke vrede brengen kan ik, als keuzemaker voorbij het ego, ervoor kiezen om mijn denken en handelen te laten leiden door de Stem namens Liefde in plaats van het ego.

Het ego heeft daar uiteraard allerlei bezwaren tegen. Want als fragiel en behoeftig wezen moeten we ons toch wapenen tegen de talloze zaken die fout kunnen gaan! “Als je alle controle loslaat, beland je in chaos”, zo waarschuwt het ego ons. Jezus verzekert ons echter dat als je alle controle loslaat, alles louter liefde wordt. (T-15.V.1:5-6). Dit kunnen we echter pas begrijpen als we de metafysica van Een cursus in wonderen tot op zekere hoogte vatten. Die stelt dat tijd, ruimte, de wereld en alle afgescheiden levensvormen in de wereld in werkelijkheid helemaal niet bestaan. Het hele universum is als een droom. In deze “waakdroom” van tijd en ruimte ervaart iedereen zichzelf als autonoom individu. Onze vormen verschillen enorm, maar qua inhoud delen alle levende wezens dezelfde denkgeest, dat wil zeggen hetzelfde ego, en ook dezelfde Stem namens Liefde.

Dus alle zorgen die we hebben over allemaal fout zou kunnen gaan, zijn qua ernst niet anders dan de zorgen die we in onze nachtelijke dromen hebben. Dat zet alles wat ons lijkt te overkomen in een heel ander perspectief. Tegelijkertijd is het beslist niet zo dat Jezus ons aanspoort de wereld om ons heen te ontkennen. Zolang we nog geloven dat we hier als individu leven, zouden we goed voor onszelf moeten zorgen, ook al is het maar een droom. Maar hoe serieus neem je een droom zodra je ontwaakt? Zo is het volgens Jezus ook met deze waakdroom.

Alle genoemde zorgen kunnen in deze wereld van perceptie en interpretatie zeker ernstige gevolgen hebben. In deze wereld is het zinloos dat te ontkennen. Dus als het slecht weer is, dan zorg je voor passende kleding als je naar buiten gaat. Als je geldzorgen hebt, dan organiseer je inkomen. Als je bezorgd bent om ziektes, dan doe je er goed aan een gezondere leefstijl te omarmen. Maar al deze zaken hebben niets te maken met je essentie als pure denkgeest. Die bevindt zich namelijk buiten tijd en ruimte. Je perceptie (eigenlijk: interpretatie van perceptie) gaat altijd over de waakdroom, die metafysisch gezien al voorbij is. Je hoeft wat in de droom gebeurt dus niet langer zo serieus te nemen.

Dat wil ook weer niet zeggen dat je alles in de wereld je koud laat, “omdat het allemaal toch illusoir is”. Maar het betekent wel dat je alles wat in de waakdroom op je levenspad komt niet al bij voorbaat al de kracht geeft om je denkgeest van je innerlijke vrede te beroven. Je hebt maar één probleem in je leven, namelijk de vergissing om de verleiding van het ego-idee van afscheiding serieus te nemen. En dat ene probleem kent één oplossing: er zonder oordeel naar kijken als observator, glimlachen om je eigen serieusheid over je ego, en vragen: “Wat zou Liefde doen?” Het antwoord zal zich aandienen als een vredige impuls. Het volgen van die intuïtieve impuls zal altijd tot de beste uitkomst voor alle betrokkenen leiden.

Wat een opluchting dat we alleen maar oordeelloos hoeven te kijken naar hoe serieus we onze vermeende zorgen over ons leven nemen. Telkens als we merken dat we iets veroordelen, kunnen we leren die gedachte zonder oordeel te bezien. De serieusheid er vanaf halen. Meer hoeven we niet te doen om voortgang te boeken in Jezus’ leerplan. Les 243, getiteld “Vandaag zal ik over geen enkel voorval een oordeel vellen” vat dit mooi samen: “Ik zal vandaag eerlijk zijn met mezelf. Ik zal niet denken dat ik al weet wat mijn huidige begrip beslist nog steeds te boven gaat. Ik zal niet denken dat ik het geheel begrijp op basis van brokstukken van mijn waarneming, wat alles is wat ik kan zien. Vandaag erken ik dat dit zo is. En zo word ik ontlast van oordelen die ik niet vellen kan. Aldus bevrijd ik mezelf en dat waarnaar ik kijk, om in vrede te zijn zoals God ons geschapen heeft.” De les sluit af met een gebed: “Vader, vandaag laat ik de schepping vrij om zichzelf te zijn. Ik eer al haar onderdelen, waarin ik inbegrepen ben. Wij zijn één omdat elk deel de herinnering van U bevat, en de waarheid wel als één in ieder van ons moet stralen.” (Wd2.243).

— Jan-Willem van Aalst, april 2021

Advertentie