Het vreugdevolle Laatste Oordeel

In de Bijbel wordt het Laatste Oordeel gebracht als een angstwekkend gebeuren, waarin God de ‘goede’ zielen scheidt van de ‘slechte’. Zowat iedereen vreest dit concept, zelfs degenen die zichzelf niet als religieus beschouwen. Je kunt jezelf intellectueel wel vertellen dat er waarschijnlijk geen God is en dus geen Laatste Oordeel, maar diep van binnen zijn we allemaal onzeker over wat met ons gebeurt nadat we sterven, hoezeer we dat ook buiten het bewustzijn proberen te houden. In het denksysteem van het ego is angst voor een onvermijdelijke bestraffing nooit ver weg.

Hoe anders is dan het beeld van het Laatste Oordeel dat Jezus schetst in Een cursus in wonderen! Het Laatste Oordeel zal beslist plaatsvinden, maar alleen in die zin dat het letterlijk het laatste oordeel zal zijn… door de schijnbaar slapende Zoon van God zelf. Zoals Jezus al vrij vroeg in het Tekstboek zegt: “Het Laatste Oordeel wordt algemeen gezien als een handeling die door God voltrokken wordt. In werkelijkheid zal ze met mijn hulp door mijn broeders worden voltrokken. Het is een definitieve genezing […] Het Laatste Oordeel kan een proces van juiste waardebepaling worden genoemd. Het betekent eenvoudig dat eenieder uiteindelijk zal gaan begrijpen wat waarde heeft en wat niet.” (T2.VIII.3:1). Dit verwijst naar het onderscheid tussen dualiteit (d.w.z., tijd, ruimte, en waarneming) en nondualiteit (waarin uitsluitend God=Liefde bestaat). Het Laatste Oordeel verwelkomt de Wederkomst van de Zoon van God terug naar nondualiteit, wat het einde van het universum betekent: het einde van tijd en ruimte, en het einde van alle illusies van afscheiding. Het Laatste Oordeel betekent dat de Zoon van God beseft dat “[…] wat nooit waar was nu niet waar is, en dat nooit zal zijn. Het onmogelijke is niet gebeurd, en kan geen gevolgen hebben. En dat is alles.” (T31.1:1).

Het Laatste Oordeel door de Zoon van God is derhalve een verklaring van bevrijding van illusies. Het betekent dat we aanvaarden dat we ons hebben vergist in ons nietig, dwaas idee over onze wens om ons af te scheiden van onze Schepper, daarmee een universum van tijd en ruimte makend waarin we kunnen fantaseren over individuele macht. Het doet denken aan de volgende passage: “Wat als je inzag dat deze wereld een hallucinatie is? En wat als je werkelijk begreep dat jij haar hebt bedacht? Wat als je besefte dat degenen die erin lijken rond te lopen om te zondigen en te sterven, aan te vallen en te moorden en zichzelf te vernietigen, totaal onwerkelijk zijn? Zou je vertrouwen kunnen hebben in hetgeen je ziet, als je dit aanvaardde? En zou je het dan zien? Hallucinaties verdwijnen als ze worden gezien als wat ze zijn. Dit is de genezing en de remedie.” (T20.VIII.7:3). Het Laatste Oordeel betekent dat de Zoon van God inziet dat perceptie louter illusie is, en dat de aanname dat we gelukkiger kunnen zijn zonder God een pijnlijke vergissing is (hoewel geen zonde, want zonde is onmogelijk). Het Laatste Oordeel is ook het blije besef dat er iets veel, veel beters is, wat het erfgoed is van de Zoon: eeuwige vrede, Thuis in Zijn Schepper.

Een aandachtige studie van wat Een cursus in wonderen over het Laatste Oordeel zegt zou alle angst voor dat concept moeten doen verdwijnen. En toch, hoewel we het misschien intellectueel kunnen aanvaarden… zolang we nog geloven dat we van dag tot dag leven, werken en ademen in tijd en ruimte, zijn we er nog niet klaar voor om dat ook daadwerkelijk te manifesteren. Jezus weet dit heel goed, en stelt ons gerust: “[…] We zijn vooralsnog niet erop voorbereid [nondualiteit] met vreugde te verwelkomen. Zolang er nog één denkgeest bezeten blijft door kwade dromen, is het idee van een hel werkelijk. Het doel van Gods leraren is de denkgeest van hen die in slaap zijn te doen ontwaken, en daar de visie van Christus’ gelaat te zien om in de plaats te komen van wat zij dromen. Het idee van moord wordt vervangen door zegening. Het oordelen wordt afgelegd en aan Hem [d.w.z., de Heilige Geest] gegeven wiens functie oordelen is. En in Zijn Laatste Oordeel wordt de waarheid over de heilige Zoon van God hersteld. […] En allen die hij eerder heeft proberen te kruisigen, worden samen met hem opgewekt, aan zijn zijde, wanneer hij zich samen met hen voorbereidt op de ontmoeting met zijn God.” (H28.6).

De bovenstaande passage is overigens door veel Cursusstudenten begrepen als dat ze het Woord zouden moeten gaan verkondigen, om zoveel mogelijk zielen te bekeren tot de boodschap van de Cursus. Dit is wat Kenneth Wapnick betitelde als “de vergissing tot werkelijkheid maken“. Waarom? Omdat een dergelijke drang inhoudt dat je tijd en ruimte als heel echt beschouwt, en dat dingen alsnog slecht zouden kunnen aflopen als niemand iets onderneemt. Deze focus op het externe werkt niet, omdat het probleem intern is, dat wil zeggen, in de denkgeest. Deze goedbedoelende mensen zouden sectie 12 in het Handboek voor leraren nog eens kunnen lezen: die herinnert ons eraan dat het aantal leraren dat nodig is om de wereld te redden één is, namelijk: jezelf. Zoals Ken Wapnick uitlegt: “Het gaat er niet om het Woord de wereld in te brengen. Je aanvaardt het Woord in jezelf.” Uiteindelijk is er helemaal niemand daarbuiten. Wij zijn allen een integraal deel van de ene Zoon van God. Dus als jij, als dromende Zoon van God, je denkgeest transformeert naar een heilig ogenblik — buiten tijd en ruimte — dan volstaat dat. Verlossing is gekomen.

Hoewel jij en ik dat in theorie op elk moment zouden kunnen doen, ervaren we dit allemaal als een bijzonder traag leerproces. Dit komt vooral door de schijnbaar enorme omvang van de consequenties van deze keuze: want ja, zonder oordeel heeft de wereld geen oorzaak meer, en dus geen bestaansrecht. Of, preciezer gezegd: mijn lichaam en mijn individualiteit hebben geen oorzaak en geen bestaansrecht meer. Zoals Jezus toelicht: “Zonder oorzaak en nu zonder functie in de visie van Christus verglijdt [de wereld] eenvoudig in het niets. […] Lichamen zijn nu onbruikbaar en zullen dan ook oplossen in het niets, want de Zoon van God is onbegrensd. […]” (Wd2.10.2:3,6). Uh, dat betekent dat ik (als persoonlijkheid) zal oplossen in het niets. Denk daar eens een minuutje over na. Slik eens, en adem diep in. Ben ik er al klaar voor om, zonder aarzeling, te aanvaarden dat daarin mijn verlossing gelegen is? Als jij en ik heel eerlijk zijn, dan is het antwoord: “Nee!” Geen wonder dat we wat mildheid nodig hebben. Veroordeling voedt het doorgaan van de tijd, wat we nodig hebben zolang we ons als speciaal zelf willen blijven ervaren.

Een begrijpelijke maar verkeerde verdediging die we vaak kiezen is het afdoen van Jezus’ notie van het Laatste Oordeel als onhaalbaar: “Dus het Laatste Oordeel is wanneer de allerlaatste slapende Zoon van God aanvaardt dat alleen Eenheidsliefde waarde heeft? Wauw, dat gaat nog heeeel lang duren. Dit kunnen we net zo goed vergeten; laten we nog een glaasje wijn nemen.” We zouden echter de metafysica van de Cursus nooit te ver achter ons moeten laten. Voor onze hersenen lijkt de tijd lineair te verlopen, maar tijd is in werkelijkheid holografisch, wat betekent dat het geheel is vervat in elk deeltje, hoe klein ook. Alles in de tijd gebeurt nu. Elke liefdevolle gedachte vibreert nu in elke denkgeest in het universum. Er is slechts één leraar nodig om de wereld te redden, omdat er slechts één denkgeest is, omdat er slechts één Zoon is. Dat is waarom Jezus herhaaldelijk benadrukt dat we ons er niet op zouden moeten richten om te proberen de wereld te veranderen, aangezien de wereld slechts een gevolg is van de denkgeest. Het enige wat we hebben te ‘doen’ is naar binnen kijken naar de duisternis die we verkiezen — feitelijk het oorspronkelijke ontologische oordeel dat we gelukkiger zullen zijn afgescheiden van God — en dan het magere succes daarvan inzien, om vervolgens opnieuw te kiezen voor Liefde.

De keuze om niet meer te veroordelen lost dus het autoriteitsprobleem op, waarvan Jezus zegt dat dat in feite het enige probleem is dat we hebben (T11.In.2:3). Het opgeven van veroordeling betekent in blijdschap aanvaarden dat Jezus gelijk heeft, en dat wij ons hebben vergist – in alles. Niet dat we zondig zijn geweest, maar we hebben ons wel danig vergist (T10.V.6:1). Het opgeven van veroordeling betekent dat we bereid zijn een stapje terug te doen, om de denkgeest te laten leiden door Jezus / De Heilige Geest, in het vertrouwen dat alleen zij weten wat ons werkelijk gelukkig zal maken. Zoals Jezus concludeert in zijn werkboek essay 10 over het Laatste Oordeel: “Jij die geloofde dat het Laatste Oordeel van God de wereld samen met jou zou veroordelen tot de hel, aanvaard  […] Gods eindoordeel: ‘Jij bent nog altijd Mijn heilige Zoon, voor immer onschuldig, eeuwig liefdevol en eeuwig geliefd, even onbegrensd als jouw Schepper, totaal onveranderlijk en voor altijd zuiver. Ontwaak daarom en keer terug tot Mij. Ik ben jouw Vader en jij bent Mijn Zoon.’” (Wd2.10.3:1,5).

Het kan erg behulpzaam zijn om dat in het achterhoofd te houden zodra je jezelf van streek voelt, of angstig, of depressief. De volgende keer dat je merkt dat je je niet meer vredig voelt, om wat voor reden ook, probeer dan de film van je leven even te pauzeren. Observeer jezelf, en zeg zoiets als: “Ah, daar ga ik weer. Lekker veroordelen. Ik doe dat omdat het ego zo mijn speciale individuele zelf in stand houdt. Maar hoe belangrijk is dat eigenlijk? Maakt het werkelijk uit? Wat in de wereld is eigenlijk werkelijk belangrijk? Hoe ik de wereld zie weerspiegelt mijn eigen denkgeest, die ik kennelijk veroordeel. Hm, dat is geen vrede. En geen vrede betekent pijn ervaren. Ik wil geen pijn. Wat wil ik: gelijk of geluk? Koppig volhouden dat ik gelijk heb, heeft me nog nooit werkelijk gelukkig gemaakt. Hmm, ik zou in plaats hiervan vrede kunnen zien, door een stapje terug te doen en de Heilige Geest te vragen, via mijn intuïtie, wat ik het beste kan denken, zeggen of doen. Dat is niet zwak, dat is gewoon eerlijk. Waarom zou ik dat niet nu proberen?”

Dit is vaak een geweldig recept om de denkgeest snel terug te krijgen in de staat van innerlijke vrede. En als het je vandaag niet lukt om weer vredig te worden, dan kun je er in elk geval blij om zijn dat je je nu realiseert hoe de denkgeest werkt. Je kunt het dan morgen nog eens proberen. Uiteindelijk kan niemand hierin blijvend falen, aangezien het Laatste Oordeel van de Zoon van God al heeft plaatsgevonden: we kijken eenvoudigweg terug op een reis die al voorbij is gegaan (Wd1.158.4:5). Het ligt in onze macht om te besluiten hoe lang we er nog over willen doen om dat laatste moment opnieuw te bereiken. Zoals Jezus zegt: “Vrees het Laatste Oordeel niet, maar verwelkom het en wacht niet, want de tijd van het ego is ‘geleend’ van jouw eeuwigheid.” (T9.IV.9:2). En, heel puntig: “De bedoeling van tijd is enkel en alleen jou ‘de tijd te geven’ om tot dit [laatste] oordeel te komen.” (T2.VIII.5:8). Het ligt, nogmaals, in onze macht om de tijd te gebruiken voor elk doel dat we er aan willen geven. Een uitstekende reden om goedgemutst te zijn!

— Jan-Willem van Aalst, augustus 2017 (vertaling van https://miraclesormurder.wordpress.com/2017/08/19/the-joyful-last-judgment/)

Van angst naar rede

Een cursus in wonderen definieert het ego als de gedachte dat ik blijvend geluk zou kunnen vinden als een speciaal individu, volstrekt los van de Eenheidsliefde (die we gewoonlijk ‘God’ noemen) die mij heeft geschapen. De metafysica van de Cursus stelt dat dit in werkelijkheid niet mogelijk is, omdat ‘Eenheid’ nu eenmaal betekent dat er niets anders is, maar mijn denkgeest heeft de vrijheid om een droom van tijd en ruimte in te beelden, waarin ik deze afgescheiden ego-staat lijk te ervaren. Deze hallucinatie-droom kan echter alleen in stand worden gehouden door voortdurend te ‘bewijzen’ dat deze daadwerkelijk verschilt van de Eenheidsliefde die we afwezen; en dus is niets hier blijvend; niets is ooit perfect.

Het ego voelt bovendien aan dat de Zoon (d.w.z., al het leven samen), die willens en wetens ervoor koos deze droomwereld in een imperfect universum te dromen, van gedachten zou kunnen veranderen en opnieuw voor Eenheidsliefde kiezen, wat de gehele droom van tijd en ruimte subiet zou beëindigen. Om dit te voorkómen, moet de denkgeest voortdurend gevoed worden met angst voor een ingebeelde wraakzuchtige God, die erop uit is ons te straffen omdat wij hem hebben afgewezen. Zolang we een lange lijst met beangstigende zaken hebben, zal de denkgeest geen gelegenheid nemen om eerlijk naar binnen te kijken, en daar de illusoire aard van de droomwereld van tijd en ruimte te doorzien. En dus lijkt er altijd iets te zijn om te vrezen in deze droomwereld. De vormen zijn oneindig: gemanipuleerd worden door hypocriete politici; een natuurramp; een burgeroorlog; een nieuw kwaadaardig virus.

Ongeacht de vorm van de dreiging, is de ego-boodschap altijd dezelfde: wees bang. Wees heel bang, want je leven kan op elk moment zomaar als een kaarsje uitgeblazen worden. En dit geloven alle schijnbaar afgescheiden zielen inderdaad, zoals we lezen in hoofdstuk 21 van de tekst: “De blinden raken aan hun wereld gewend door zich eraan aan te passen. Ze denken dat ze hun weg erin kennen. Ze hebben die geleerd, niet door vreugdevolle lessen, maar door de harde noodzaak van beperkingen die ze meenden niet te kunnen overwinnen. En doordat ze dit nog altijd geloven, zijn die lessen hun dierbaar en klampen zij zich eraan vast, omdat ze niet kunnen zien. Ze begrijpen niet dat die lessen hen blind houden. Dat geloven ze niet. En dus houden ze de wereld die ze hebben leren ‘zien’ in hun verbeelding vast, in de overtuiging dat hun keuze is: dit of niets. Ze haten de wereld die ze door pijn hebben leren kennen. En alles wat ze menen dat zich daarin bevindt, dient om hen eraan te herinneren dat ze incompleet zijn en bitterlijk misdeeld. En aldus bakenen zij hun leven en hun leefruimte af, en passen zich eraan aan zoals ze menen te moeten doen, bang om het weinige dat ze hebben te verliezen.” (T-21.I.4:1-5:1).

Zolang ik nog geloof dat ik een kwetsbaar lichaam ben, zal geen enkel redelijk argument in staat zijn mijn angst te verhelpen dat mijn leven ‘op elk moment als een kaarsje uitgeblazen kan worden’. Het maakt niet uit dat het sterftepercentage van het nieuwe virus nog steeds vergelijkbaar is met het sterftepercentage van andere griepvirussen waar we ons nauwelijks druk om maken. Het maakt niet uit dat economen zeggen dat de gevolgen van een ‘lock-down’ van de samenleving misschien wel veel erger zijn dan simpelweg het sterftepercentage te aanvaarden en door te gaan met handelen en leven. Het maakt niet uit als integrale gezondheidscoaches de formidabele kracht van ons immuunsysteem benadrukken. Angst houdt onze notie als uniek, speciaal afgescheiden individueel lichaam in stand, en dus kiest de denkgeest ervoor om bijna in paniek te blijven: “Zie je wel? Daar is het bewijs! Ik kan aangevallen en gedood worden door een virus; iets dat ik niet eens kan zien. De afscheiding van God heeft daadwerkelijk plaatsgevonden!”

Een cursus in wonderen berispt ons niet omdat we nog steeds spirituele beginners zijn, en Jezus vertelt ons nergens dat we alles wat we waarnemen koppig zouden moeten ontkennen. Het lichaam is niet slecht; het is neutraal, en als zodanig zouden we daar gewoon goed voor moeten zorgen. Al in hoofdstuk 2 van het Tekstboek zegt Jezus expliciet dat het gebruik van ‘magie’ (de Cursusterm voor alles wat stoffelijk is, medicijnen incluis) ten behoeve van het lichaam niet zondig is (T2.IV.4:4-10). Dus als je hoofdpijn hebt, neem dan vooral een aspirientje! In het licht van een virusdreiging is het altijd een goed idee om lifestyle medicine te beoefenen: eet voedzame voeding; zorg voor voldoende beweging; slaap goed, en raak minder snel in de stress. En dat laatste aspect is natuurlijk de sleutel. Ik ervaar alleen maar stress door bepaalde overtuigingen over wat mis zou kunnen gaan en hoe mij dat zou kunnen raken; dat is, hoe dat mijn lichaam zou kunnen raken. En het is ontegenzeggelijk waar dat het lichaam door vele zaken geraakt kan worden die buiten mijn invloedssfeer liggen.

Nogmaals, de enige uitweg uit deze misère en angst is het veranderen van je denkgeest over wat de wereld is en wat ik zelf ben. In het werkboek lezen we: “De wereld werd gemaakt als een aanval op God. Ze symboliseert angst. En wat is angst anders dan de afwezigheid van liefde? De wereld was aldus bedoeld als een plaats waar God niet binnen kon gaan en waar Zijn Zoon van Hem gescheiden kon zijn.” (Wd2.3.2:1-4). Werkboekles 97 stelt duidelijk: “Ik ben geest”. Zou een virus inderdaad mijn lichaam overwinnen omdat ik nog teveel angst heb, dan zal ik onvermijdelijk opnieuw reïncarneren in een lichaam, zo vaak als ik nodig heb om eindelijk de ‘les van liefde’ (Hoofdstuk 6) te leren dat Gods Zoon één is, niet in staat om een universum van tijd en ruimte tot werkelijkheid te maken.

Angst is altijd een slechte raadgever. De oplossing voor welke dreiging dan ook die op ons afkomt, zij het een manipulatieve manager, een overstroming, of een virus, is nooit om het angstniveau op te schroeven, maar altijd om angst te verminderen. Een cursus in wonderen helpt mij om mijn angst te verminderen door het verschil duidelijk te maken tussen wat waar is en wat niet waar is. Van angst naar rede. En als effectieve Cursusstudent preek ik niet naar mijn vrienden, familie en anderen dat ze zouden moeten stoppen met te geloven dat ze een lichaam zijn, en dat ze in werkelijkheid onkwetsbaar zijn. In tegendeel: effectieve Cursusstudenten ontmoeten anderen op het niveau waar zij zich bevinden. Zij keren dus eerst naar binnen en vragen de Heilige Geest wat te denken wat te zeggen. Hoogstwaarschijnlijk komt er iets in hen op wat die anderen kunnen begrijpen en waarderen. Bijvoorbeeld over het versterken van het immuunsysteem door voedzaam eten, voldoende beweging en een regelmatig slaapritme. Als het je lukt om volstrekt vriendelijk en liefdevol te blijven, kun je jezelf met recht een ‘Leraar van God’ noemen. Een fijne beoefening gewenst!

— Jan-Willem van Aalst, maart 2020 (vertaling van https://miraclesormurder.wordpress.com/2020/03/21/from-fear-to-reason/)

 

De motivatie voor verandering

In Een cursus in wonderen pleit Jezus er vaak voor om anderen niet te veroordelen. Enkele voorbeelden: “Als je wilt weten of je gebeden verhoord zijn, twijfel dan nooit aan een Zoon van God [d.w.z., een willekeurig mens]. Trek hem niet in twijfel en maak hem niet onzeker.” (T9.II.4:1); “Ik vertrouw mijn broeders [d.w.z, iedereen], zij zijn één met mij.” (WdI.181.6:5; WdI.rIV.201.1:1). Maar telkens als we het journaal zien blijkt dat toch moeilijker dan we dachten. Of we ons er nu bewust van zijn of niet, we hebben snel onze mening klaar over oneerlijke politici; over wéér een gruwelijke aanslag op onschuldige mensen door terroristen. Om dat niet meer te veroordelen lijkt een teken van zwakte, dat allerminst zal bijdragen aan een betere wereld. Dus wat bedoelt Jezus?

Jezus vraagt ons om vrede te leren door dat te onderwijzen. In de “Lessen van de liefde” (Hoofdstuk 6) bespreekt Jezus hoe de motivatie om iets te leren in het algemeen werkt. “[…] iedereen vereenzelvigt zichzelf met zijn denksysteem, en ieder denksysteem draait om wat jij denkt dat je bent. […] Alle goede leraren beseffen dat alleen een fundamentele verandering duurzaam zal zijn, maar ze beginnen niet op dat niveau. Het versterken van de motivatie om te veranderen is hun eerste en voornaamste doel. Het is bovendien hun laatste en definitieve. Het enige wat de leraar hoeft te doen om verandering te garanderen is in de leerling de motivatie om [de denkgeest] te veranderen verhogen.” (T6.V.B.1:9,10). Dus hoe motiveert Jezus zijn studenten, in het licht van alle ellende die we om ons heen ervaren?

De sleutel ligt in het antwoord op de fundamentele vraag: “Wat ben ik?” (W-dII.14). Zolang jij en ik nog steeds geloven dat wij een lichaam zijn waarmee wij een wereld ervaren, zullen onze gedachten zich onvermijdelijk richten op lichamen; of, algemener gezegd, op tijd, ruimte, en waarneming. Te geloven dat ik een lichaam ben, is een teken dat ik het ego-denksysteem van zonde, schuld en angst heb verkozen. Deze dynamiek lijkt inderdaad de wereld te beheersen. Het journaal schotelt ons voortdurend een uitermate beangstigende wereld voor, vol van mensen die schuldig zijn aan een heel scala aan zonden, en die eigenlijk voor de rechter zouden moeten worden gebracht. Kortom, zolang we nog mompelen: “Ik ben een lichaam, ik ben een lichaam”, zullen we de lessen van de liefde niet leren, omdat we niet gemotiveerd zijn om Jezus te geloven wanneer hij ons vraagt onze broeders niet meer te veroordelen.

Een aanzienlijk deel van Een cursus in wonderen richt zich er dan ook op om ons te doen realiseren dat het enige juiste antwoord op de vraag “Wat ben ik?” is dat jij en ik louter geest zijn; de ene Zoon van God, die in slaap leek te vallen en nu een droom lijkt te dromen over hoe het zou zijn om afgescheiden te zijn van God. Zie bijvoorbeeld werkboekles 139: “Er is geen conflict dat niet de ene, eenvoudige vraag behelst: ‘Wat ben ik?’ Maar wie anders zou deze vraag kunnen stellen dan iemand die geweigerd heeft zichzelf te herkennen? Alleen de weigering jezelf te accepteren kan de vraag oprecht doen lijken. Het enige wat door ieder levend wezen met zekerheid kan worden gekend, is wat het is. […] Jij bent jezelf. Daar bestaat geen twijfel over. En toch betwijfel je het. […] En juist voor deze ontkenning heb je Verzoening nodig. Je ontkenning heeft geen verandering gebracht in wat jij bent. Maar je hebt je denkgeest opgesplitst in wat de waarheid kent en wat die niet kent.” (WdI.139.4,5). De les van de Verzoening is: “Ik ben zoals God mij geschapen heeft“, dat wil zeggen: een uitbreiding van Liefde, als louter geest met als enige functie om diezelfde Liefde uit te breiden, zowel in de Hemel alsook op deze denkbeeldige aarde. In de wereld is niets blijvend, behalve oprechte liefde. Er is niemand die dit niet op de één of andere manier heeft ervaren, hoe onbestemd misschien ook.

De Heilige Geest is de Stem namens Liefde die in de denkgeest meekwam toen de Zoon van God in slaap leek te vallen in de ego-droom van tijd en ruimte. Jezus probeert ons te motiveren om steeds vaker te kiezen voor die Stem van de Heilige Geest. Deze stem zal nooit pleiten voor veroordeling. In les 151 lezen we: “Hij zal jou niet zeggen dat je broeder beoordeeld moet worden naar wat jouw ogen in hem zien, de mond van zijn lichaam tot jouw oren spreekt, of de aanraking van jouw vingers over hem vertelt. Hij schenkt geen aandacht aan zulke nietszeggende getuigen die slechts valse getuigenis afleggen over Gods Zoon. Hij merkt alleen op wat God liefheeft, en in het heilig licht van wat Hij ziet, vervliegen alle dromen van het ego over wat jij bent ten overstaan van de pracht die Hij aanschouwt. Laat Hem de Oordelaar zijn van wat jij bent, want Hij heeft zekerheid waarin geen plaats voor twijfel is, omdat ze berust op een Zekerheid zo groot dat twijfel voor Haar aangezicht alle betekenis verliest. Christus kan niet twijfelen aan Zichzelf. De Stem namens God kan Hem alleen maar eer betuigen en zich verheugen in Zijn volmaakte, eeuwigdurende zondeloosheid. Wie Hij geoordeeld heeft kan alleen maar lachen om schuld, en wil niet langer met het speelgoed van de zonde spelen; hij slaat geen acht op de getuigen van het lichaam ten overstaan van de verrukking om Christus’ heilige gelaat. En zo oordeelt Hij jou. Aanvaard Zijn Woord over wat jij bent, want Hij getuigt van de schoonheid van jouw schepping en van de Denkgeest wiens Gedachte jouw werkelijkheid schiep. Wat voor betekenis kan het lichaam hebben voor Hem die de heerlijkheid kent van de Vader en de Zoon? Wat voor fluisteringen van het ego kan Hij horen? Wat zou Hem ervan kunnen overtuigen dat jouw zonden werkelijkheid zijn? Laat Hem eveneens de Oordelaar zijn van alles wat er in deze wereld schijnbaar met jou gebeurt. Zijn lessen zullen maken dat jij de kloof tussen illusies en de waarheid overbruggen kunt.” (WdI.151.7-9).

De volgende keer dat we geneigd zijn om politici en terroristen te veroordelen (of onze echtgenoot, onze buur, onze familie, het maakt niet uit), zouden we ons kunnen realiseren dat we vorm beoordelen. Op dat moment heben we dus de vraag “Wat ben ik?” opnieuw verkeerd beantwoord met “Ik ben een lichaam”. In de wereld van vorm is het zinloos om te ontkennen dat er verschrikkelijke dingen gebeuren, die voor de rechter gebracht zouden moeten worden. Maar gezien vanuit inhoud, zijn onze waarnemingen altijd verkeerd, omdat ze voortkomen uit projectie van zaken in onze denkgeest die we nog weigeren onder ogen te zien. Om innerlijke vrede te vinden, zouden we ons moeten herinneren dat het enige juiste antwoord op de vraag: “Wat ben ik?” is dat jij en ik en iedereen om ons heen dezelfde ene onschuldige Zoon van God is. Zoals we lezen in hoofdstuk 9 over het corrigeren van vergissingen: “Hij is nog altijd juist, omdat hij een Zoon van God is. Zijn ego is altijd mis, wat het ook zegt of doet. Als jij op de fouten van je broeders ego wijst, moet je daar wel met het jouwe naar kijken, want de Heilige Geest neemt zijn vergissingen niet waar.” (T9.III.2).

De werkelijke motivatie voor verandering is het besef dat zolang ik anderen nog veroordeel om wat ik meen dat hun zonden zijn (en zo schuldgevoel versterk), ik mezelf in pijn hou, omdat ik slechts de illusie van mijn eigen waargenomen zonde projecteer. Ik zou daar ook in alle kalmte samen met Jezus (of de Heilige Geest) naar kunnen kijken, en mij realiseren dat er niets is gebeurd — “niet één noot in het lied van de Hemel werd gemist.” (T26.V.5:4). Sterker nog, de Heilige Geest kan van elke waargenomen ‘duisternis’ een les in vergeving maken. Dat is eigenlijk een geweldige leerschool. De volgende keer dat je een politicus domme dingen hoort zeggen, of wanneer je de verwoesting van terrorisme aanschouwt, vraag dan Jezus of de Heilige Geest om hulp bij het beantwoorden van de vraag: “Wat ben ik?”.

Dat wil niet zeggen dat criminelen niet voor de rechter zouden moeten worden gebracht. Maar dat is de illusoire droomwereld van vorm. Vanuit inhoud gezien zijn zij net zo goed een deel van de schijnbaar gespleten denkgeest van de Zoon van God als jij en ik. Alle mensen, inclusief politici, criminelen en terroristen zijn nog altijd holografische uitbreidingen van Gods Liefde, hoewel onze zintuigen dat zo niet waarnemen. Leer dat dergelijke pijnlijke waarneming niet nodig is, en dat we “in plaats hiervan vrede zouden kunnen zien” (WdI.34). “Wil je vrede, onderwijs vrede om vrede te leren” (T6.V.B). Zo motiveert Jezus ons om ons denken te veranderen: zoals ik over mijn broeder oordeel, zo oordeel ik over mezelf. Mensen om ons heen blijven veroordelen is de manier om pijn in onszelf te blijven voeden, en niemand wil in pijn blijven leven. En zo besluit Jezus: “Onderwijs louter liefde, want dat is wat jij bent.” (T6.I.13:1).

— Jan-Willem van Aalst, juli 2017 (vertaling van https://miraclesormurder.wordpress.com/2017/07/15/the-motivation-for-change/)

Toeteren over spiritualiteit

Spiritualiteit is hot. Websites die spiritualiteit verkopen springen als paddenstoelen uit de grond, gevoed door het wijdverbreide verlangen in mensen om echte zingeving in het leven te vinden. Helaas is in menig geval de drijfveer van dergelijke websites niet om vergeving of gedeelde belangen te onderwijzen. Vaker gaat het over geld verdienen, of om het tentoonspreiden van het opgeblazen ego van iemand die ernaar snakt door zoveel mogelijk zoekende zielen aanbeden te worden. Toch zijn er ook genoeg websites met oprechte bedoelingen, die werkelijk mensen uitnodigen om betere keuzes in hun leven te maken, bijvoorbeeld door ze te inspireren om het denken op liefde te richten in plaats van op boosheid en angst. Toch zou Jezus in beide gevallen zeggen dat dit niet is waar zijn Cursus van innerlijke vrede primair over gaat.

“De enige verantwoordelijkheid van de wonderdoener is de Verzoening voor zichzelf te aanvaarden“, vertelt Jezus ons maar liefst drie keer in Een cursus in wonderen (T2.V.5:1; T5.V.7:8; M7.3:2). Telkens als je de aandrang voelt om spiritualiteit aan anderen te onderwijzen, zou je jezelf kunnen afvragen: ‘Hoe zou ik iemands denkgeest kunnen helen terwijl ik nog zoveel genezingswerk in mijn eigen denkgeest te doen heb? En is mijn eigen denkgeest al genezen?’ Jezus herinnert ons aan het volgende: “Je bent er nog steeds van overtuigd dat jouw begrip een machtige bijdrage vormt aan de waarheid, en haar maakt tot wat ze is. Toch hebben we benadrukt dat je niets hoeft te begrijpen. Verlossing is makkelijk, juist omdat ze niets vraagt wat je niet nu meteen kunt geven.” (T18.IV.7:5).

Wat we geven is onvoorwaardelijke vergeving. Dit doen we in onze eigen denkgeest. Wanneer we dit toepassen is de uitwerking net zo krachtig op iemand aan de andere kant van de wereld, die je misschien al een decennium niet hebt gezien, als op je eigen echtgenoot of ouders die in de buurt zijn. Je hebt geen workshops of conferenties nodig om iemands denkgeest te helpen helen. Het is zelfs zo dat Jezus over het genezen van anderen zegt: “Als de zieke zijn denken moet veranderen om genezen te worden, wat doet de leraar van God dan? Kan hij het denken van de zieke voor hem veranderen? Beslist niet.” (H5.III.1:1-3). Probeer dus niet om mensen te overtuigen van de noodzaak om spiritueel inzicht te verkrijgen; je hebt nog genoeg werk te doen om de Verzoening voor jezelf te aanvaarden.

Misschien is één van de grootste valkuilen van spirituele websites, cursussen, trainingsprogramma’s, workshops en dergelijke, dat ze de neiging hebben zich uitsluitend op licht en geluk te richten. Op zich is er niets mis met zo’n focus, maar in Een cursus in wonderen benadrukt Jezus herhaaldelijk dat we eerlijk in onze eigen denkgeest naar de duisternis zullen moeten kijken, en dat bezien voor wat het is, willen we ooit het licht ervaren. “Het is niet jouw taak op zoek te gaan naar liefde, maar enkel in jezelf alle hindernissen te zoeken die jij ertegen opgeworpen hebt, en die te vinden. Het is niet nodig te zoeken naar wat waar is, maar wel naar wat onwaar is” (T16.IV.6:1-2). “Niemand kan ontsnappen aan illusies tenzij hij ernaar kijkt, want door er niet naar te kijken worden ze beschermd” (T11.V.1:1). Dit kijken kunnen we niet louter op onszelf doen. Maar samen met Jezus (of de Heilige Geest) hebben we de lamp die het ego zal verdrijven, net zoals duisternis verdwijnt zodra we de lichtschakelaar aanzetten. Je zit dus niet te wachten op workshops waarin je uitsluitend leert om liefde te affirmeren.

Dit alles betekent echter beslist niet dat je jezelf zou moeten opsluiten en nooit over spiritualiteit communiceren, of dit onderwijzen. Jezus benadrukt immers dat de wereld behoefte heeft aan gelukkige leerlingen en leraren van God, want de wereld is “oud en versleten en zonder hoop” (H1.4:5). En waarom zou dat niet over jou gaan? “Een leraar van God is ieder die ervoor kiest er een te zijn.” (H1.1:1). De manier om een goede leraar van God te zijn is om een normaal leven te leiden, en Jezus’ innerlijke vrede uit te stralen terwijl je simpelweg leeft. In het Handboek voor leraren legt Jezus uit hoe je op deze wijze denkgeesten kunt helen van hen die daar nog helemaal niet voor open staan: “Zij komen tot hen als vertegenwoordigers van een andere keuze die zij vergeten waren. De eenvoudige aanwezigheid van een leraar van God is een herinnering. Zijn gedachten vragen het recht om te betwijfelen wat de zieke als waar aangenomen heeft. Als Gods boodschappers zijn Zijn leraren het symbool van verlossing. Ze vragen de zieke om vergeving voor de Zoon van God in diens eigen Naam. Ze vertegenwoordigen het Alternatief. Met Gods Woord in hun gedachten komen zij al zegenend, niet om de zieken te genezen maar om hen de remedie in herinnering te brengen die God hun al gegeven heeft. Het zijn niet hun handen die genezen. Het is niet hun stem die het Woord van God spreekt. Ze geven louter wat hun gegeven is. Heel vriendelijk roepen ze hun broeders op zich af te keren van de dood: ‘Aanschouw, jij Zoon van God, wat het leven jou bieden kan. Zou jij in plaats hiervan ziekte willen kiezen?’” (H5.III.2:2-12). Dit doen ze in het algemeen niet woordelijk zo. Ze doen dit door hun innerlijke vrede te demonstreren, door een kalm gemoed. Niet door iets of iemand te veroordelen; door echte empathie te tonen. En door het vinden van de duistere plekken die zich nog in hun eigen denkgeest bevinden!

Nogmaals, de manier om de Verzoening te onderwijzen is om die in jezelf te aanvaarden, en dit dan te demonstreren in je eigen alledaagse leven. Als je het gevoel hebt dat de Heilige Geest je oproept om workshops of studiegroepen of conferenties te organiseren, of zelfs je hele leven aan Een cursus in wonderen te wijden, dan is dat prima. Verzeker jezelf er wel van dat daar geen ego-drijfveer onder zit om je op de buitenwereld te richten, omdat je het onbewust nog te eng vindt om naar binnen te kijken, omdat de lamp die je samen met Jezus vasthoudt dat ego zou wegschijnen. De genezen denkgeest wordt genezen “…niet door de wil van iemand anders, maar door de vereniging van de ene Wil met zichzelf.” (H5.III.3:8). Zoek en vind daarom altijd de Stem van de Heilige Geest om je gedachten en handelingen te leiden. “De Stem van de Heilige Geest gebiedt niet, want Ze is niet tot arrogantie in staat. Ze eist niet, want Ze is niet uit op controle. Ze overweldigt niet, want Ze valt niet aan. Ze brengt slechts in herinnering.” (T5.II.7:1-4). Een werkelijk effectief spiritueel leven betekent: voortdurend oefenen in het weerspiegelen van Jezus’ innerlijke vrede in je eigen dagelijkse leven in de illusoire waakdroom, terwijl je tegelijkertijd blijft kijken naar alle hindernissen die jij zelf nog tegen liefde opwerpt. Met de leiding van Jezus met zijn zaklamp kun je alle donkere plekken in je denken opruimen, totdat niets meer in de weg staat om het gelaat van Christus in iedereen te zien. Wat wil je nog meer?

— Jan-Willem van Aalst, juli 2017 (vertaling van https://miraclesormurder.wordpress.com/2017/07/08/shouting-about-spirituality/)

De enorme populariteit van geweld

Wie leest er vandaag de dag nog wel eens een boek? Wel, één ding staat vast: het genre van misdaad en horror verkoopt als nooit tevoren. En met films is het niet anders. Filmmakers perfectioneren de ‘kunst’ van het ons zo bloedig mogelijk voorschotelen van de meest gruwelijke scenes — en we verzwelgen er in. In de gaming industrie gaan jaarlijks letterlijk miljarden om aan zeer gewelddadige spellen zoals Call of duty, Thrill kill, Doom, Mortal combat, enzovoorts. Waarom zijn we zo verslaafd aan geweld, moord en aanval, terwijl we tegelijkertijd vinden dat we vriendelijk zouden moeten proberen te zijn? Wat is de bron van onze eindeloze dorst naar geweld, terwijl we eigenlijk graag herinnerd zouden willen worden als een goed mens?

Een cursus in wonderen verschaft ons een kristalhelder antwoord op deze schijnbare paradox, of conflict in de denkgeest. Het gaat uiteindelijk allemaal terug naar het ontologische ogenblik (buiten tijd en ruimte, de metafysische grondslag van Een cursus in wonderen), waarin het nietig, dwaas idee (T-27.VIII.6:2) van het kunnen afscheiden van God serieus leek te worden overwogen in de denkgeest van de Zoon van God. In werkelijkheid is dit nooit gebeurd (H.2.2:8), omdat er in werkelijkheid niet zoiets als tijd bestaat. Maar alleen al de schijnbare overweging van dit ‘ego-idee’, leek de nachtmerrie in gang te zetten van de Oerknal, het universum, en de wereld, waarin tijd en ruimte zich ogenschijnlijk lineair oneindig uitstrekken. In deze dualistische droom wordt de schijnbaar slapende Zoon van God zich bewust van iets buiten hemzelf. Wauw, de afscheiding van God is kennelijk gelukt. Ik heb eenheid aangevallen en ik heb gewonnen. Ik ben op mezelf! Ik besta! Hoera!

De conclusie van dit lachwekkende verzinsel, dat desalniettemin de basis vormt van alles wat wij als ‘echt’ beschouwen in onze droomwereld van tijd en ruimte, is dat dankzij mijn afwijzing, dat wil zeggen mijn aanval op de Eenheid die God is, ik besta. Mijn aanval op de Hemel is hoe ik, als god in mijn eigen persoonlijke koninkrijkje, mijn bestaansrecht vond. Derhalve zal ik steeds afwijzing, aanval en moord moeten ervaren om mijn bestaan te blijven ‘bewijzen’. Waarom moet ik dat steeds weer bevestigen? Omdat ik diep vanbinnen besef dat het niet waar is. Hoe zou ik ooit God hebben kunnen verslaan, de almachtige Schepper? Zeker, ik ervaar dat ik besta, maar God zal mij ongetwijfeld vinden en zwaar bestraffen voor mijn oerzonde van mijn afscheiding. Onbewust projecteer ik mijn schuld over mijn aanval op God. Ik overtuig mezelf ervan dat God (dat wil zeggen, de ego-versie van God) erop uit is mij aan te vallen en te vermoorden, een conclusie die heel begrijpelijk en gerechtvaardigd klinkt. En dus roepen we het ego te hulp. Help!

“Kalm maar,” sust het ego ons. “Kijk naar de wereld om je heen. Veroorzaakte jij alle ellende die je ziet? Natuurlijk niet. Anderen zijn verantwoordelijk voor alle aanval en moord. God zal ongetwijfeld jouw ‘gelaat van onschuld’ herkennen en alleen de slechten in deze wereld straffen. Doe je gewoon voor als vriendelijk en liefdevol, en je zult veilig zijn (nou ja, in elk geval voor de komende tijd, haha).” Dus hoe relateert dit aan onze hang naar geweld in boeken, films en spellen? Deze media bieden mij een uitstekende gelegenheid om te kunnen vingerwijzen. Aanval en moord zitten niet in mij; ze zijn daar! Ik ben onschuldig, want geweld bevindt zich duidelijk buiten mijzelf. Dus, samenvattend: we zijn verslaafd aan geweld (1) omdat dit onmiskenbaar de echtheid van de afscheiding van God bevestigt, wat bewijst dat ik los van God besta; en (2) omdat dit aantoont dat het geweld dat de afscheiding kenmerkt, in anderen zit, en niet in mij. Stel je eens voor wat er in de wereld zou kunnen veranderen als staatshoofden deze onbewuste redenatie zouden inzien!

In Een cursus in wonderen toont Jezus ons op milde wijze de uitweg uit dit drama. Het mooie is dat deze weg niet kan falen, omdat we de liefdevolle aanwezigheid van de Heilige Geest (de stem namens Liefde/eenheid/God) nooit volledig uit ons bewustzijn kunnen wissen, hoewel we die wel steeds proberen te onderdrukken. Aangezien alle aanval die ik waarneem (fysiek of psychisch) mij onbewust doet herinneren aan mijn eigen ‘zondige aanval’, zal de pijn van de door mij ervaren schuld op een gegeven moment dermate ondraaglijk worden dat ik zal uitroepen dat er wel een andere manier moet zijn. Jezus beantwoordt deze roep met de uitnodiging om mijn denkgeest boven het slagveld te verheffen (T23.IV), en aldaar zonder oordeel te bezien wat er nu eigenlijk gaande is. Vanuit dat perspectief, dat wil zeggen, objectief kijkend naar de ‘film’ van de gespleten denkgeest, zonder mezelf er in te verliezen, kom ik er achter dat alles waar ik vroeger zo van overtuigd was simpelweg niet waar is! Het opgeblazen, razende ego blijkt helemaal niets te zijn – een leugen om de illusie in stand te kunnen houden dat de afscheiding van eenheid daadwerkelijk is gelukt. Door samen met Jezus naar deze droom te kijken, ga ik me realiseren dat de vrede in de Hemel nooit verstoord is geweest, dat God helemaal niets van enige afscheiding weet, en dat Hij Zijn Zoon eeuwig liefheeft. Ik ben nog steeds veilig Thuis bij mijn Schepper.

Deze realisatie, hoe mooi en waar ook, is echter niet voldoende om de ego-nachtmerrie ‘als met een vingerknip’ achter je te laten. Ik koos voor het ego, en doe dat blijkbaar het leeuwendeel van de tijd nog steeds. Waarom? Zoals we al in eerdere blogs zagen, is de consequentie van het aanvaarden van de waarheid van Jezus’ boodschap dat ik mijn gekoesterde individuele persoonlijkheid zal kwijtraken. Hoe illusoir dat kleine afgescheiden zelfje ook mag zijn, ik geloof nog steeds dat het alles is wat ik heb. We besteden heel wat aandacht aan het lichaam, de belichaming van het ego. Het duurt even (waarschijnlijk meerdere levens) om het ego-denken ongedaan te maken, en met vreugde te aanvaarden dat het opgeven van individualiteit mij, als holografisch deel van de Zoon van God, eeuwige vrede en onveranderlijke Liefde zal schenken. Daarom is de studie en de beoefening van Een cursus in wonderen een langzaam proces, dat vertrouwen en geduld vergt. Dus hoe doen we dat dan? Je raadt het: vergeving. Dat wil zeggen, niet vergeving in de zin dat ik spiritueel verder gevorderd ben dan al die andere miserabele zielen, maar de erkenning dat iedereen Gods Liefde waardig is, en dat wij allemaal uiteindelijk het liefst weer één met elkaar willen worden in  onze reis-zonder-afstand terug naar God. Het is de verschuiving in de denkgeest van “de één of de ander” van het ego naar “samen, of in het geheel niet” van de Heilige Geest (T19.IV-D.12:8).

Vergeving betekent het kiezen voor de interpretatie van de Heilige Geest van wat wij om ons heen lijken te ervaren. Het betekent onze aandacht richten op het nu, in plaats van voortdurend op het zondige verleden en de angstwekkende toekomst. Als ik ervoor kies een vergeven wereld te zien (omdat ik de zottigheid van de ego-illusie doorzie; er is in werkelijkheid niets gebeurd!) dan sta ik mijn denkgeest toe genezen te worden door de correctie van de Heilige Geest, de Stem namens Liefde. Wat betekent dit voor mijn bewustzijn? “Er is niets om je heen dat geen deel van jou is. Kijk er vol liefde naar en zie er het licht van de Hemel in. Zo zul je gaan inzien wat jou allemaal gegeven is. In zachtmoedige vergeving zal de wereld sprankelen en stralen, en alles wat jij eens zondig achtte, krijgt nu een nieuwe interpretatie als deel van de Hemel. Hoe schitterend is het om zuiver, verlost en gelukkig door een wereld te gaan die zo deerlijk de verlossing nodig heeft die jouw onschuld haar verleent!” (T23.in.6:1-5).

Een laatste punt: de eerstvolgende keer dat je jouw echtgenoot of kinderen ‘betrapt’ op het kijken naar gewelddadige films of het spelen van gruwelijke spellen, terwijl je je nu ten volste beseft wat hier gaande is, probeer ze dan niet te bekeren. Telkens wanneer je die drang voelt, realiseer je dan dat je in de valkuil stapt van het proberen te corrigeren van een illusie, en dat jij verantwoordelijk bent voor de correctie daarvan. Dat is wat Kenneth Wapnick bedoelt met “de vergissing tot realiteit maken.” Mensen proberen te veranderen betekent eigenlijk hen afwijzen en aanvallen, wat de Stem van de Heilige Geest in jouw eigen denkgeest doet verstommen. Jouw enige functie is het aanvaarden van de Verzoening voor jezelf (T2.V.5:1; T5.V.7:8; M7.3:2). Probeer gewoon mild en liefdevol voor ze te zijn. Dat is de beste manier om ze te doen herinneren aan de mildheid en vriendelijkheid in hun eigen denkgeest. Laat het oplossen van het conflict in hun denkgeest over aan de Heilige Geest. Wanneer zij daar aan toe zijn is niet aan jou, en tijd bestaat feitelijk toch niet in werkelijkheid. Blijf gewoon oefenen met onvoorwaardelijke vergeving, dat wil zeggen: blijf onvoorwaardelijk liefde uiten. Dat brengt de vrede van God waar jij en ik werkelijk naar hunkeren.

— Jan-Willem van Aalst, juli 2017 (vertaling van: https://miraclesormurder.wordpress.com/2017/07/01/the-immense-popularity-of-violence/)

 

Vaarwel titanische God

Wat associeer jij met het woord “God”? Aangezien onze hersenen in beelden denken, is het haast onvermijdelijk één of ander beeld voor je te zien. En meestal heeft dat beeld iets menselijks. Duizenden jaren lang is God afgebeeld als een soort gigantische, almachtige koning die alles wat in het universum gebeurt gadeslaat en beoordeelt. De Franse filosoof Voltaire merkte ooit op: “God schiep de mens naar zijn evenbeeld, en de mens bedankte God door hetzelfde met Hem te doen.” Zelfs als je niet over God in termen van iets menselijks denkt, zie je nog steeds een beeld, bijvoorbeeld een bol van licht. In Een cursus in wonderen vertelt Jezus ons dat wij “niet eens aan God kunnen denken zonder een lichaam, of in een of andere vorm die we denken te herkennen” (T18.VIII.1:7).

Deze drang om iets buiten ons te willen visualiseren is juist het probleem, zou Jezus zeggen. Door een beeld te willen maken van God, proberen we Hem naar de volstrekt denkbeeldige wereld van tijd en ruimte om ons heen te brengen. Dat is niet de weg om God te bereiken. De metafysische grondslag van Een cursus in wonderen is dat nondualiteit (“niet-twee”) de enige werkelijkheid is. Alles wat wij in tijd en ruimte menen waar te nemen is een illusie. Het is de illusie van de slapende Zoon van God  met als doel om te kunnen schuilen voor een ingebeelde wraakzuchtige Schepper, die ons wil straffen omdat wij Hem hebben verlaten (de oerzonde). Zeker, ook in Een cursus in wonderen wordt God vaak beschreven als een Iemand die “eenzaam is zonder Zijn kinderen” (T2.III.5:11), die ons de Heilige Geest stuurt om ons terug naar Huis te leiden (T5.II.2:5), en die zelfs traanbuizen heeft omdat hij kennelijk “weent over het offer van zijn kinderen” (T5.VII.4:5).

Maar zoals Kenneth Wapnick herhaaldelijk toelichtte, moet je dit zien in de context van de pedagogische wijsheid van Jezus, die zijn studenten aanspreekt op het niveau waar zij denken te zijn, dat wil zeggen: in een wereld van tijd en ruimte. Om ons te motiveren moet Jezus de taal gebruiken die wij nu kunnen begrijpen en waarderen. Naarmate we vorderen met de Cursus, zullen we steeds beter beseffen wat werkelijk waar is: “Een wonder, wil het zijn maximale effect sorteren, moet worden uitgedrukt in een taal die de ontvanger zonder angst kan verstaan. Dit betekent niet noodzakelijkerwijs dat dit het hoogste niveau van communicatie is waartoe hij in staat is. Het betekent echter wel dat dit het hoogste niveau van communicatie is waartoe hij nu in staat is.” (T2.IV.5:3). En dus gebruikt Jezus symbolen en metaforen die wij met ons huidige niveau van denken kunnen bevatten. Het zou echter een vergissing zijn om die symbolen als de letterlijke waarheid te zien, louter omdat ons dat de afgelopen tweeduizend jaar zo is verteld.

Dus wat is God eigenlijk, en waarom zouden we een wraakzuchtig beeld van onze Schepper maken terwijl we zijn Liefde zo graag willen? Om in te gaan op de eerste vraag: in Een cursus in wonderen worden we uitgenodigd om een volstrekt ander beeld van ons zelf te aanvaarden. Samengevat is deze boodschap: “God is louter Liefde, en dus ben ik dat ook” (Wd1.171-180). In hoofdstuk 28 lezen we: “Deze wereld was lang geleden al voorbij. De gedachten die haar hebben gemaakt, zijn niet meer in de denkgeest die ze gedacht heeft en een tijdje liefhad.” (T28.I.1:6). Hoewel onze hersenen niet in staat zijn zich iets zonder vorm of concept in te beelden, is dat wel precies wat Jezus bedoelt: jij en ik zijn een holografisch deel van dezelfde pure geest die eeuwig en onveranderlijk in God huist. God is letterlijk liefde, en uitsluitend liefde. De wereld waarin jij en ik betekenisvolle activiteiten proberen te vinden zoals het redden van het klimaat is slechts een na-ijlend beeld (Ken Wapnick zegt “afterimage”) van de tijd-ruimte droom die feitelijk al voorbij is. Zodra wij onze ware Identiteit als geest van pure Liefde omarmen, zal deze hele droomwereld van tijd en ruimte simpelweg verdwijnen in de eeuwigheid, zonder een spoor achter te laten, omdat ze nooit in werkelijkheid heeft bestaan.

Intellectueel kunnen we zo’n redenatie misschien tot op zekere hoogte volgen, zeker als je je verdiept in spiritualiteit of kwantumfysica. Tegelijkertijd is dat onze ergste angst: als individu volledig te verdwijnen. “Je meent in Gods Tegenwoordigheid hulpeloos te zijn, en jij wilt jezelf van Zijn Liefde verlossen omdat je denkt dat die jou tot niets vermalen zou. Je bent bang dat ze jou van jezelf weg zou vagen en jou nietig zou maken, omdat je gelooft dat grootheid in verzet besloten ligt, en aanval allure heeft. Jij denkt dat je een wereld hebt gemaakt die God zou willen vernietigen, en dat je door Hem lief te hebben, wat je doet, die wereld weg zou werpen, wat je ook zou doen. […] En juist dit jaagt jou angst aan.” (T13.III.4) Ik weet dat ik deze alinea vaak citeer, en ik denk dat die niet vaak genoeg herhaald kan worden. Dit is precies het besef dat het ego koortsachtig probeert te verbergen voor de denkgeest, want dit luidt het einde van het ego zelf in, waar we ons nog zo innig mee identificeren.

Het ego-deel van onze denkgeest schreeuwt natuurlijk dat een staat van pure geest buiten tijd en ruimte belachelijk is. En we zouden nooit de sluwe hatelijkheid van het ego moeten onderschatten. Het ego redeneert ongeveer als volgt: “Is het niet simpelweg dom om voortdurend de pijn te blijven ontkennen die je buiten jezelf en in jezelf bemerkt? Je kunt naïef verzwelgen in lieflijke scènes van gelukzaligheid, maar uiteindelijk takel je af — net alles alles om je heen — en zul je sterven. Maar vóórdat dat gebeurt zul je veel eenzaamheid ervaren, en twijfels, zorgen en angsten, hoezeer je ook probeert je hoofd in het zand te stoppen. En die ‘God’ van je gaat je hier niet helpen. Hij zal over je oordelen zodra je sterft, maar verwacht beslist geen verlossing van hem. Ha!” En inderdaad, zolang wij ons nog als ons lichaam zien, lijkt deze beschrijving van het leven aardig te kloppen. Pas als we de innerlijke vrede van onze uitingen van liefde bewust ervaren (d.w.z, ‘wonderen’), zullen we steeds iets meer gaan beseffen dat wij niet een lichaam zijn. Jij en ik zijn één geest. “God is louter liefde, en dus ben ik dat ook.”

Probeer de last van alle kleine zorgen in je leven steeds wat meer achter je te laten. Het maakt niet uit als je autorit vertraging oploopt door file. Het maakt niet uit dat mensen je oneerlijk lijken te behandelen. Het maakt niet uit als de beurs instort. Het maakt niet uit als je partner je verlaat. Het maakt niet uit dat je lichaam aftakelt en sterft. Waarschijnlijk hebben jij en ik al honderden, misschien wel duizenden levens (‘incarnaties’) hier meegemaakt met dergelijke ervaringen. Voor je verlossing maakt dit allemaal niet uit. Wat uitmaakt is vergeving – van je broeder, en dus uiteindelijk van jezelf, omdat alles om je heen feitelijk slechts een projectie is van iets dat we in onszelf hebben onderdrukt. Besef dat je jezelf waarneemt in deze wereld, maar dat je niet van deze wereld bent. Leer te vergeven waar je voorheen steeds veroordeelde. Word een gelukkige leerling van de Heilige Geest, en je zult de weerspiegeling van Gods Liefde in deze wereld ervaren. “De leraren van God hebben vertrouwen in de wereld, omdat ze hebben geleerd dat die niet wordt geregeerd door wetten die de wereld heeft ontworpen. Ze wordt geregeerd door een kracht die in hen maar niet van hen is.” (H4.I.1:4). Dit is de kracht van Liefde ( = God = nondualiteit), ons werkelijke Thuis, hoewel wij dit besef uit ons bewustzijn hebben verbannen.

Aanvaard de hulp van de Heilige Geest om je volledig gewaar te worden van dit armetierige surrogaat voor Liefde, en sta Hem toe je denkgeest te laten veranderen voor jouzelf. Liefde ( = God) zal zich melden in je denkgeest. Aan het einde van deze reis van ontwaken verzekert Jezus ons dat wij “Samen zullen verdwijnen in de Tegenwoordigheid achter de sluier, om niet verloren te zijn maar gevonden; om niet gezien te worden maar gekend.” (T19.IV-D.19:1). Neem vooral je tijd voor dit leerproces. Geduld is een belangrijke eigenschap van een leraar van God. In les 184 lezen we: “Het zou inderdaad vreemd zijn als jou gevraagd werd aan alle symbolen van de wereld voorbij te gaan en ze voor altijd te vergeten, en jou toch werd gevraagd een onderwijzende functie op je te nemen. Het is voor jou nodig de symbolen van de wereld een tijdje te gebruiken. Maar laat je er niet tevens door misleiden. Ze staan helemaal nergens voor, en tijdens je oefeningen is het deze gedachte die jou ervan zal bevrijden. Ze worden slechts middelen waardoor je kunt communiceren op een manier die de wereld begrijpen kan, maar waarvan jij inziet dat het niet de eenheid is waar ware communicatie kan worden gevonden.”

“Wat je dus nodig hebt, zijn elke dag tussenpozen waarin het leren-in-de-wereld een voorbijgaande fase wordt, een gevangenis vanwaaruit je het zonlicht ingaat en de duisternis vergeet. Hier begrijp jij het Woord, de Naam die God jou gegeven heeft, de ene Identiteit die alle dingen gemeen hebben, de ene erkenning van wat waar is. En stap dan terug in de duisternis, niet omdat je meent dat die werkelijkheid is, maar alleen om de onwerkelijkheid ervan te verkondigen in termen die nog steeds betekenis hebben in de wereld die door duisternis wordt beheerst. Gebruik alle onbeduidende namen en symbolen die de wereld van de duisternis kenschetsen. Maar aanvaard ze niet als jouw werkelijkheid. De Heilige Geest gebruikt ze allemaal, maar Hij vergeet niet dat de schepping één Naam heeft, één betekenis en één enkele Bron, die alle dingen in Zichzelf verenigt. Gebruik alle namen die de wereld aan ze geeft slechts voor het gemak, maar vergeet niet dat ze met jou de Naam van God delen. God heeft geen naam. En toch wordt Zijn Naam de definitieve les dat alle dingen één zijn, en met deze les eindigt elke vorm van leren.” (Wd1.184.9:1-12:1).

— Jan-Willem van Aalst, juni 2017 (vertaling van https://miraclesormurder.wordpress.com/2017/06/24/goodbye-gargantuan-god/)

Recept voor innerlijke vrede

Het valt veel lezers van Een cursus in wonderen de eerste leesrondes op dat elk hoofdstuk in het Tekstboek min of meer hetzelfde lijkt te zeggen. Naarmate je langer werkt met de Cursus, wordt het duidelijk dat Jezus inderdaad in elk hoofdstuk inhoudelijk steeds dezelfde boodschap heeft. Hij zegt het alleen telkens iets anders, en hij varieert met de thema’s zoals in een symfonie gebeurt. Herhaling is tenslotte de essentie van leren. Eén bijzonder lieflijke samenvatting van de boodschap van de Cursus zien we in lessen 281 tot en met 284. De titels van deze lessen gaan als volgt: (281) “Niets kan mij pijn doen behalve mijn gedachten”; (282) “Ik zal vandaag niet bang voor liefde zijn”; dit kan ik veilig doen, want (283) “Mijn ware Identiteit woont in U”, wat betekent (284) “Ik kan kiezen alle gedachten die pijn doen te veranderen.” Dit is een recept voor innerlijke vrede; een recept dat je altijd kunt toepassen, ongeacht de situatie of gebeurtenis. Hoe werken die vier stappen? Hoe leiden ze tot innerlijke vrede?

Hoewel de eerste les, “Niets kan mij pijn doen behalve mijn gedachten”, een kernprincipe is in veel spiritualiteiten, lijkt dit allerminst het geval te zijn zolang ik mezelf nog als lichaam ervaar in een bedreigende wereld. Want ja, ik kan zomaar levenslang in een rolstoel belanden als een auto mij schept. Daarom begint Jezus deze les met een gebed dat ons laat herinneren dat wij geen lichaam zijn: “Wanneer ik denk dat ik op enigerlei wijze ben gekwetst, komt dat doordat ik ben vergeten wie ik ben en dat ik ben zoals U mij hebt geschapen” (Wd2.281.1:2). Dit ‘kwetsuur’ kan fysiek of geestelijk zijn, inclusief scheldpartijen en aanvalsgedachten. Als iemand mij opzettelijk beledigt, dan is het aan mij, en uitsluitend aan mij, om te besluiten of die aanval wel of niet mijn humeur beïnvloedt. Denk hier ook weer eens aan werkboekles 34: “Ik zou in plaats hiervan vrede kunnen zien.” Die uitspraak is waar omdat jij en ik puur geest zijn, nog steeds veilig Thuis in God. Alle pijn die ik ervaar, in mezelf of buiten mezelf, is uiteindelijk een projectie van mijn dwaze wens om los van God te zijn en te bewijzen dat dat is gelukt. Een groot deel van Een cursus in wonderen gaat over het leren inzien van dat principe, om ons vervolgens uit te nodigen de “betere manier” te kiezen, zoals Bill Thetford tegen Helen Schucman zei, wat het begin inluidde van het optekenen van de Cursus in 1965.

Door voor deze ‘betere manier’ te kiezen zullen we ons uiteindelijk realiseren dat de nondualistische Liefde van God niet betekent dat we zonder ego in het niets zullen verdwijnen; integendeel: zonder het ego zijn we in eeuwige vrede. Daarom spoort Jezus ons aan in les 282 om “Vandaag niet bang te zijn voor liefde”. In hoofdstuk 13 van het Tekstboek legt Jezus uit dat we misschien bang zijn voor pijn en de dood (hij symboliseert dat met de term ‘jezelf kruisigen’), maar die angst is niets vergeleken met onze angst voor Gods Liefde: “Je bent niet werkelijk bang voor de kruisiging. Je echte doodsangst betreft de verlossing.” (T13.III.1:10-11). Iets verderop verklaart Jezus waarom dat zo is: “Je meent in Gods Tegenwoordigheid hulpeloos te zijn, en jij wilt jezelf van Zijn Liefde verlossen omdat je denkt dat die jou tot niets vermalen zou. Je bent bang dat ze jou van jezelf weg zou vagen en jou nietig zou maken. […] Jij denkt dat je een wereld hebt gemaakt die God zou willen vernietigen, en dat je door Hem lief te hebben, wat je doet, die wereld weg zou werpen, wat je ook zou doen. […] En juist dit jaagt jou angst aan.” (T13.III.4:1-3;5). In Een cursus in wonderen ontmaskert Jezus deze ego-verdediging tegen Gods Liefde, en hij laat ons tegen onszelf zeggen: “God is louter Liefde, en dus ben ik dat ook” (Wp1.171-180).

Door de werkboeklessen toe te passen in mijn leven (d.w.z., vergevingslessen) kan ik de weerspiegeling van Gods Wet van Liefde in mijn aardse leven ervaren. Dit versterkt mijn overtuiging dat ik inderdaad niet een lichaam ben, maar puur geest: “Hij zal tot je spreken en je eraan herinneren dat jij geest bent, één met Hem en God, met je broeders en je Zelf. Luister naar Zijn verzekering, elke keer dat jij de woorden spreekt die Hij je vandaag geeft, en laat Hem je denkgeest vertellen dat ze waar zijn.” (Wd1.97.8:2). Dus juist door het ervaren van de weerspiegeling van Gods Liefde (door onze eigen vergeving), kunnen we les 283 aanvaarden die stelt: “Mijn ware Identiteit woont in U”. Jezus begint deze les wederom met een gebed: “Vader, ik heb een beeld van mezelf gemaakt [d.w.z., een afgescheiden lichaam] en dat noem ik de Zoon van God. Toch is de schepping zoals ze altijd is geweest, want Uw schepping is onveranderlijk. Laat me geen afgoden aanbidden. Ik [als geest] ben degene van wie mijn Vader houdt.” (Wp2.283:1). Met “afgoden” bedoelt Jezus zo ongeveer alles in tijd en ruimte waar we nog aan hechten, vooral het lichaam; en de “ik” van wie mijn Vader houdt is de Zoon van God – als geest, die we in onze droomwereld van tijd en ruimte als afgescheiden wezens ervaren, terwijl die feitelijk in geest allemaal als één verbonden zijn.

Werkboekles 96 vertelt ons: “Als jij geest bent, kan het lichaam voor jouw werkelijkheid geen enkele betekenis hebben.” (Wd1.96.3:7). De bereidheid om dat geleidelijk aan te aanvaarden is randvoorwaardelijk om les 284 toe te kunnen passen: “Ik kan kiezen alle gedachten die pijn doen te veranderen.” Of, nogmaals werkboekles 34: “Ik zou in plaats hiervan vrede kunnen zien.” Dit lijkt bepaald niet altijd het geval in een wereld waar we ziekte, hongersnood, armoede, oorlog en sterven overal om ons heen zien. Jezus merkt op dat we om dergelijke waarnemingen kunnen lachen (Wd1.187.6:4), niet uit leedvermaak, maar omdat dit alles slechts de dwaasheid weerspiegelt die we hebben bedacht om te ‘bewijzen’ dat de afscheiding van God (perfectie) daadwerkelijk is gelukt. Ik kan kiezen alle gedachten die pijn doen te veranderen omdat “Alles een les is die God mij graag ziet leren.” (Wd1.193). Als ik ervoor kies een ‘gelukkige leerling’ te zijn in de lesruimte van de liefde die de Heilige Geest mij biedt, dan zou ik inderdaad vrede in plaats van wreedheid kunnen zien.

Jezus weet natuurlijk best dat niemand deze schakelaar in de denkgeest in één keer omzet (hoewel dit in theorie wel zou kunnen). Direct verlicht raken is uiterst zeldzaam! Daarom troost Jezus ons in les 284 met de volgende woorden: “Dit is de waarheid, die eerst alleen wordt uitgesproken en dan veelvuldig herhaald [veel-veel-veelvuldig, zoals Ken Wapnick opmerkte], om vervolgens – onder veel voorbehoud – maar gedeeltelijk als waar te worden aanvaard. Om daarna steeds serieuzer te worden overwogen en uiteindelijk als de waarheid aangenomen.” (Wd2.284.1:5). Het mooie hieraan is dat zodra ik bereid ben de waarheid van deze vier lessen te aanvaarden, ik alles wat ik in mijn leven denk en ervaar als nuttige les kan zien in Jezus’ leerplan voor de terugkeer naar liefde. In het Handboek voor leraren merkt Jezus op dat “…het plan soms veranderingen zal vragen in wat uiterlijke omstandigheden lijken te zijn. Deze veranderingen zijn altijd behulpzaam.” (H.4.I.A.3). Vaak ervaren we dergelijke veranderingen helemaal niet als behulpzaam, maar als gelukkige leerling kan ik er voor kiezen mijn interpretatie te veranderen.

Welke reden heb ik dan nog om mij angstig, boos of depressief te voelen, wanneer ik mij realiseer dat (a) “Niets mij pijn kan doen behalve mijn gedachten”, (b) “Ik vandaag niet bang hoef te zijn voor Liefde”, want “Mijn ware Identiteit woont in God”; en daarom “Kan ik kiezen alle gedachten die pijn doen te veranderen.”? Telkens als je geneigd bent iets te veroordelen, doe dan snel een stapje terug en vraag jezelf: “Wie vergezelt mij?” Jezus raadt ons aan om onszelf deze vraag “duizend keer per dag” te stellen (Wd1.156.8). Telkens wanneer je innerlijke vrede mist, is dat een teken dat het ego je vergezelt, en dat je Jezus de deur uit hebt geduwd. Het je herinneren van deze vier lestitels kunnen je helpen om sneller van gedachten te veranderen en Jezus’ liefdevol uitgereikte hand wederom te nemen. Wees vandaag niet bang voor liefde! Aangezien jij en ik en iedereen in essentie dezelfde pure geest zijn, kunnen we inderdaad alleen onze eigen gedachten ons pijn bezorgen.

— Jan-Willem van Aalst, juni 2017 (vertaling van https://miraclesormurder.wordpress.com/2017/06/17/a-recipe-for-inner-peace/)